تدوین برنامه راهبردی توسعه گردشگری روستایی ایران

(صحت مطالب مقاله بر عهده نویسنده است و بیانگر دیدگاه مجمع تشخیص مصلحت نظام نیست)  امروزه گردشگری روستایی به یکی از مهم­ترین بخش­های اقتصادی در بسیاری از کشورهای جهان تبدیل شده است و دولت­ها سیاست­های مختلفی را به منظور توسعه­ی گردشگری روستایی در مقیاس­های گوناگون، از سطوح محلی تا سطح ملی به­کار گرفته­اند. در دهه­های گذشته به ویژه از دهه­ی 1990، به دلیل رکود بخش کشاورزی و مشکلات فراروی جوامع روستایی، همواره متخصصان و برنامه­ریزان بر اهمیت توسعه­ی گردشگری روستایی تأکید کرده­اند. در این راستا کشور ایران با برخورداری از جاذبه­های فراوان در مناطق روستایی می­تواند از این پتانسیل عظیم در راستای بهبود وضع اقتصادی خود بهره برد. به همین منظور در مقاله حاضر با استفاده از انجام مراحل کیفی وکمّی(qspm) در تکنیکswot به تعیین نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدیدهای موجود برای توسعه گردشگری روستایی ایران و به طور خاص در روستای دلفارد پرداخته شد. روش مورد استفاده در این پژوهش، روش پیمایش و مطالعات میدانی(نمونه 130نفری از جامعه آماری گردشگران و ساکنین روستا) است. این پژوهش قادر است راهبردهای مطلوبی در جهت توسعه گردشگری منطقه دلفارد ارائه دهد و از آنجا که بسیاری از روستاها در سطح کشور از لحاظ ویژگی­های طبیعی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی شباهت بسیاری با این منطقه دارند، می­توان نتایج آن را به سایر روستاهای کشور تعمیم داد. نتایج حاکی از آن است که نقاط قوت این منطقه بیش از نقاط ضعف آن بوده که با به کارگیری راهبرد ارائه شده، می­توان به توسعه گردشگری منطقه امیدوار بود­. راهبرد کلان مطلوب پیشنهادشده توسط تحقیق، راهبرد رقابتی است(با جمع امتیاز عوامل داخلی و خارجی 36/2 و 51/2). همچنین نتیجه ماتریس کمّی نیز، راهبرد فرعی سوم (با امتیاز 55/7) است که بر ترکیبی از حضور فعال دولت برای تقویت حضور بخش­های خصوصی و ngoها تاکید دارد.